چشمانم به اندازه تمام ابر های آسمان هوای گریه داشت دیگر چه چیز می توانست این همه اندوه را از دلم بیرون کند چه کسی می توانست با کلمات آنقدر بازی کند تا بتواند لحظه ای مرا  با جادوی کلامش آرام کند!مگر میتوانستم زندگی را دوست بدارم وقتی کسی راکه دوستش داشتم کنارم نمی دیدم مگر می توانستم در هوایی نفس بکشم  که عطر تنت را در خود نداشت  اکنون غم  مهمان دلم شده در حالی که یک روز عشق تو مهمان لحظه هایم بودمگر می توانم غم را از دلم بیرون کنم از وقتی با رفتنت  مونس تنها یی هایم شده ! تو بگو نازنینم ! رفتنت را چطور باور کنم وقتی لحظات ! بی تو بودن را بارها بارها به رخم می کشند ای خالق این سرنوشت رحمی کن  و مرا قدری آرام کن تا بتوانم راضی باشم به آنچه  تو برایم تقدیر کرده ای !