در دو سوی سرتاسر ایستاده ایم ... نگاهش کردم .... صدایم کرد .....

شاخه گل شقایقی بدستش .... دوید... و .... به اندازه

ی یک لحظه غفلت ..

که فریاد ثانیه ای است...

که رکوع برگی از درخت ....

که عطسه ابری .

. بوسه پروانه ای ….

خندیدن گلبرگی.....

نوازش باد بر برکه ای..

سکسکه حبابی ..

لحظه ی مرگ شمعی ....

و به اندازه فروریختن اشکی است... او رفت...

آرامش ضجه میزند....و حالا..

.
به اندازه پرشدن دریاها..

بازآمدن طلوع و غروب ها...

شمارش تک تک ستاره ها...

.
میوه دادن نهالی کوچک....

یک چشم انتظاری....

و به اندازه سکوت.... دیگر صدایم نمیکند