سیاه و کبود از جنس شعر

به سختی درونم                         فریاد می شوم

کاش میشد راه رفتن را از کسی یاد نگرفت

این جا !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 کلاغ ها همه می سر میکشند

دلم که می گیرد

خودم را پرتاب میکنم

میان آتش و خون بهشت من است

من شعر نیستم و مانند خواب

که بت کده هم راه کج می کند ز من

و خدا هم نمی داند .................

اینجا تا تاریک است فرار می کنم !